آدمها متفاوت اند ،‌بسيار متفاوت و زمين بر خلاف تصور كودكانه اي كه داشتم

محل تجربه اندوزي نيست ، ‌محلي نيست كه در اون بتوني توانايي هاي متعالي رو

گسترش بدي ، زمين جايي است براي تمرين تنازع بقا ، براي تاييد كردن مكانيزم

هاي بيولوژيك و ژنتيكي ،‌ كه كدام نژاد پايدار تر، كدام گونه پويا تر

و كدام ژن ميرا تر ... ؟

انسان ها نياموخته اند ،‌انگار به ذات ( فطرت )‌ ميدانند كه بايد جاي يكديگر رو

تنگ كنند ،‌ بايد بدون احترام به يكديگر از روي هم رد بشن ،‌ يا بدون توجه به

اخلاق يا فرهنگ ،‌به هر اسمي (‌ نژاد پرستي ، مذهب ، تعصب و ... ) ،‌و تازگيها

بدون نياز به اسم از همديگه بالا برند .

يادم مياد تو دوران دبيرستان به من ميگفتن نردبون چون عادتم كمك به رشد ديگران بود

لذت ميبردم از اينكه كسي از من چيزي ياد مي گرفت .

لذت مي بردم وقتي برق فهميدن تو چشماي كسي ميديدم ، يا وقتي كه كمك مي كردم

تا بتونه چيزي رو خلق كنه ، وقتي موفق مي شد ،‌از شاديش من هم شاد مي شدم

اين عادت با من بود ...

اما ديگه الان نيست .....

و چقدر بده كه آدم دونه دونه لذت هايي رو كه داره از دست بده ...

گاهي فكر ميكنم ، فرق زندگي آدم ها ،‌ با هم ديگه چيه ...

اون آدمي كه با فروش واشر الا ن يه قصر تو نيا وران داره يا شاعر مسافر كش

چه جوري زندگي رو تجربه مي كنن .

رضايت از زندگي چطور به دست مياد .

الان دارم مي فهمم ، كه رضايت يه مفهوم مجازيه ،‌ ... شادي و رضايت محصول

ترشح دوپامين و سروتونين و نوروآدرنالين هاست و تركيبات مختلفي هم كه از آمفتامين

ها به دست مياد ميتونه ترشحات شبكه عصبي مركزي رو كنترل كنه و اين احساس رو

ايجاد كنه .

http://en.wikipedia.org/wiki/MDMA

من كه خودم هيچي نفهميدم كه چي گفتم

ولي تو header سايت گفتم كه قرار نيسن بفهميم .

تا بعد.